De F-8 Crusader was de laatste jager ontworpen voor de Amerikaanse marine die geweren als primair wapen gebruikte. Het kwam in dienst in 1957 en zag tijdens de oorlog in Vietnam zowel als gevechtsvliegtuig als als grondaanvalsvliegtuig. Varianten van de F-8 bleven tot in de jaren negentig in gebruik bij de luchtmacht en marine van de wereld.
Achtergrond
In 1952 deed de Amerikaanse marine een oproep voor een nieuw gevechtsvliegtuig ter vervanging van het bestaande vliegtuig, zoals de Grumman F-9 Cougar. De nieuwe jager had een topsnelheid van Mach 1,2 en een landingssnelheid van 100 mph of lager nodig en moest 20 mm kanonnen gebruiken in plaats van de traditionele .50 cal. machine geweren. Deze wijziging werd aangebracht toen studies tijdens de Koreaanse oorlog aantoonden dat .50 cal. machinegeweren veroorzaakten onvoldoende schade. Een van de bedrijven die de uitdaging van de Amerikaanse marine aangingen, was Vought.
Design ontwikkeling
Onder leiding van John Russell Clark creëerde het Vought-team een nieuw ontwerp dat de V-383 werd genoemd. Het vliegtuig had een vleugel met variabele incidentie die 7 graden draaide tijdens het opstijgen en landen. Hierdoor kon het vliegtuig een hogere aanvalshoek bereiken zonder het zicht van de piloot te beïnvloeden. Voor deze innovatie won het ontwerpteam de Collier Trophy van 1956 voor prestatie in de luchtvaart. Clark's vleugel met variabele incidentie was hoog op het vliegtuig gemonteerd, wat het gebruik van een licht, kort landingsgestel vereiste dat in de romp van de V-383 was ondergebracht.
De V-383 werd aangedreven door een enkele Pratt & Whitney J57-turbojet met een vermogen van 18.000 lbs. van stuwkracht op volle kracht. Dit gaf het vliegtuig een topsnelheid van meer dan 1.000 mph en het type zou de eerste Amerikaanse jager worden die dergelijke snelheden zou bereiken. In tegenstelling tot toekomstige jagers had de naverbrander van de V-383 geen zones en kon deze alleen op vol vermogen worden gebruikt.
In antwoord op de bewapeningseisen van de marine bewapende Clark de nieuwe jager met vier 20 mm kanonnen. Om de kanonnen aan te vullen, voegde hij wangpylonen toe voor twee AIM-9 Sidewinder-raketten en een intrekbare lade voor 32 Mighty Mouse FFAR's (ongeleide luchtraketten met opvouwbare vin). Deze aanvankelijke nadruk op wapens maakte de F-8 de laatste Amerikaanse jager met wapens als zijn belangrijkste wapensysteem.
Wedstrijd
Vought deed mee aan de competitie van de marine en kreeg te maken met uitdagingen van de Grumman F-11 Tiger, de McDonnell F3H Demon (een voorloper van de F-4 Phantom II ) en de North American Super Fury (een carrier-versie van de F-100 Super Sabre ) . In het voorjaar van 1953 bewees het ontwerp van Vought zijn superioriteit en in mei werd de V-383 uitgeroepen tot winnaar. De F-11 Tiger ging ook door met de productie, hoewel zijn carrière kort was vanwege problemen met de J56-motoren en de superieure prestaties van het Vought-vliegtuig.
De volgende maand plaatste de marine een contract voor drie prototypes onder de aanduiding XF8U-1 Crusader. De XF8U-1, die voor het eerst de lucht in ging op 25 maart 1955, met John Konrad aan het stuur, presteerde feilloos en de ontwikkeling vorderde snel. Het resultaat was dat het tweede prototype en het eerste productiemodel op dezelfde dag in september 1955 hun eerste vluchten maakten. De XF8U-1 zette het versnelde ontwikkelingsproces voort en begon op 4 april 1956 met het testen van vliegdekschepen. Later dat jaar onderging het vliegtuig wapens testen en werd de eerste Amerikaanse jager die 1.000 mph brak. Dit was de eerste van een reeks snelheidsrecords die het vliegtuig tijdens zijn eindevaluaties had neergezet.
F-8 Crusader - Specificaties (F-8E)
Algemeen
- Lengte: 54 ft. 3 in.
- Spanwijdte: 35 ft. 8 in.
- Hoogte: 15 ft. 9 in.
- Vleugeloppervlak: 375 vierkante ft.
- Leeg gewicht: 17.541 lbs.
- Beladen gewicht: 29.000 lbs.
- Bemanning: 1
Prestatie
- Power Plant: 1 × Pratt & Whitney J57-P-20A naverbranding turbojet
- Gevechtsstraal: 450 mijl
- Maximale snelheid: Mach 1,86 (1225 mph)
- Plafond: 58.000 ft.
bewapening
- Pistolen: 4 x 20 mm (0,787 inch) Colt Mk 12 kanonnen
- Raketten: 8 × Zuni-raketten in vier dubbele pods
- Raketten: 4 × AIM-9 Sidewinder lucht-lucht raketten, 2 x AGM-12 Bullpup lucht-grond geleide raketten
- Bommen: 12 × 250 lb bommen of 4 × 1.000 lb (450 kg) bommen of 2 × 2.000 lb bommen
Operationele geschiedenis
In 1957 kwam de F8U in dienst van de vloot met VF-32 op NAS Cecil Field (Florida) en diende bij het squadron toen het later dat jaar aan boord van de USS Saratoga werd ingezet in de Middellandse Zee. De F8U, die snel de beste dagjager van de Amerikaanse marine werd, bleek een moeilijk vliegtuig voor piloten om onder de knie te krijgen, omdat het last had van enige instabiliteit en meedogenloos was tijdens de landing. Hoe dan ook, in een tijd van snel voortschrijdende technologie genoot de F8U een lange carrière volgens vechtersnormen. In september 1962, na de goedkeuring van een uniform aanduidingssysteem, werd de Crusader opnieuw aangewezen als de F-8.
De volgende maand vlogen foto-verkenningsvarianten van de Crusader (RF-8s) verschillende gevaarlijke missies tijdens de Cubaanse rakettencrisis. Deze begonnen op 23 oktober 1962 en zagen RF-8's vliegen van Key West naar Cuba en vervolgens terug naar Jacksonville. De tijdens deze vluchten verzamelde inlichtingen bevestigden de aanwezigheid van Sovjetraketten op het eiland. De vluchten gingen zes weken door en er werden meer dan 160.000 foto's gemaakt. Op 3 september 1964 werd de laatste F-8 jager geleverd aan de VF-124 en eindigde de productie van de Crusader. Alles bij elkaar werden er 1.219 F-8's van alle varianten gebouwd.
Vietnamese oorlog
Met de deelname van de VS aan de oorlog in Vietnam , werd de F-8 het eerste vliegtuig van de Amerikaanse marine dat routinematig vocht tegen Noord-Vietnamese MiG's. De F-8's van USS Hanco*ck (CV-19) gingen in april 1965 de strijd aan en vestigden het vliegtuig snel als een behendige hondenjager, hoewel ondanks zijn "laatste geweerjager" -de meeste van zijn moorden kwamen door het gebruik van lucht-naar-lucht raketten. Dit was deels te wijten aan de hoge opstoppingssnelheid van de Colt Mark 12-kanonnen van de F-8. Tijdens het conflict bereikte de F-8 een kill-ratio van 19:3, terwijl het type 16 MiG-17 's en 3 MiG-21's neerhaalde. Vliegend vanaf kleinere Essex - klasse vliegdekschepen, werd de F-8 in minder aantallen gebruikt dan de grotere F-4 Phantom II. Het US Marine Corps bediende ook de Crusader, die vanaf vliegvelden in Zuid-Vietnam vloog. Hoewel ze in de eerste plaats een jager waren, zagen F-8's tijdens het conflict ook plichten in grondaanvalsrollen.
Latere service
Met het einde van de Amerikaanse betrokkenheid bij Zuidoost-Azië, werd de F-8 door de marine in de frontlinie gehouden. In 1976 werden de laatste actieve dienst F-8s-jagers met pensioen van VF-191 en VF-194 na bijna twee decennia dienst. De RF-8 fotoverkenningsvariant bleef tot 1982 in gebruik en vloog tot 1987 bij de Naval Reserve. Naast de Verenigde Staten werd de F-8 geëxploiteerd door de Franse marine die het type vloog van 1964 tot 2000 en door de Filippijnse luchtmacht van 1977 tot 1991.
